Być jak lalka Barbie

Nazywam się Marta. Mam 16 lat. Jestem brzydka i gruba. Nie ma we mnie nic ładnego, wszystko jest nie tak.

Hej Kochani!
Oczywiście tekst był pisany specjalnie, bo chciałam dzisiaj zwrócić uwagę na sprawę, która dotyczy, nie czarujmy się, praktycznie 3/4 polskich dziewcząt, a nawet chłopców! Mianowicie tematu kompleksów.

Żyjemy w czasach, w których niestety wygląd ma duże znaczenie. Przykre, ale prawdziwe. Coraz więcej osób nie patrzy na charakter, a właśnie na powierzchowne sprawy. To media, a także my sami, stworzyliśmy sobie chore przekonania, że piękne są tylko chude osoby, a grube powinny schudnąć. Co jest absolutnie niedorzeczne. Nie każdy musi, a nawet nie powinien wyglądać jak barbie. Blond włosy, długie nogi, oczywiście proste, idealnie białe zęby...

Każdy, ale to każdy chce się podobać drugiej osobie. To naturalne. Między innymi dlatego my dziewczyny malujemy się, prostujemy czy też kręcimy włosy. Do czasu, kiedy jesteście- wy moje czytelniczki, naturalne i nie macie 2 kg tapety na twarzy, pamiętajcie, ze wszystkie jesteście śliczne! Każda na swój sposób. Niektóre z was może twierdzą, że mają grube nogi, inne, że mają długi nos, a jeszcze inne, ze nie podoba im się ich brzuch. To tylko powierzchowne sprawy, które tak w zasadzie nie odgrywają żadnej ważnej roli. Przede wszystkim liczy się charakter. To jakimi jesteście osobami, jak dogadujecie się z ludźmi sprawia, że jesteście niezwykli, a nie to, że wyglądacie gorzej niż koleżanka z klasy. Uroda przeminie, figura także, ale to co macie w środku zostanie na zawsze

Ile razy słyszałam w moją stronę, że wyglądam jak dziecko, jak grubas. Przeważnie były to "pytania" na asku. Bo zgrywanie kozaka w internecie i krzywdzenie tym innych jest takie łatwe. Ale to już notka do innego postu . Przez takie docinki łatwo popaść w kompleksy. Przyznam się sama, ze właśnie dzięki takim uwagom, przestałam się sobie podobać. Nagle zaczęłam inaczej dostrzegać swoje ciało. Stwierdziłam, ze może skoro ktoś tak napisał to ma racje. Przestały mi się podobać moje usta, nie mogłam spojrzeć na moje nogi w lustrze. Potem troszkę schudłam. Waga 39 kg przy wzroście 164 nie wyglądała dobrze. W momencie gdy wyglądałam już prawie jak anorektyczka, zrozumiałam, że to wszystko co stworzyło się w mojej głowie było chore. Zrozumiałam i dostrzegłam swoje dobre i moce strony. To, że mam duże oczy albo poczucie humoru. Po kilku miesiącach wyleczyłam się ze wszystkich kompleksów. Przytyłam do 45 kg, zaczęły mi się podobać moje usta i nos, gdzie wcześniej marzyłam o operacji plastycznej. Chyba najbardziej ze wszystkich sposobów na świecie do normalności sprowadziła mnie rozmowa z dziewczynką chorą na raka. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak wiele osób wam zazdrości tego, ze macie np. piękne długie włosy.

Wierzę, że są osoby, które podobają się sobie, pomimo tego, ze nie są idealne. Cieszą się pełnią życia i nie użalają się codziennie nad sobą. Mam nadzieję, że chociaż trochę zmieniłam wasz pogląd na ten temat. Pamiętajcie, ze wszyscy, ale to wszyscy. Grubi, chudzi, ci, którzy mają 140 cm wzrostu i ci, którzy mają 2 metry są piękni. 

"To nie szata zdobi człowieka, lecz człowiek szatę."

Na tym przysłowiu mogę chyba zakończyć dzisiejszy post. Zostawiam wam go do przemyśleń i żegnam się z Wami. Jeszcze raz chcę wam uświadomić, ze jesteście wspaniali! Buziaczki/ Wiki